ŚRODKI TRWAŁE W DZIAŁALNOŚCI GOSPODARCZEJ

Prowadząc działalność gospodarczą przedsiębiorcy wykorzystują różnego rodzaju składniki majątku. Możemy tu wymienić chociażby samochód, laptop, drukarkę czy telefon. W określonych przypadkach składniki te można zaklasyfikować do środków trwałych. Dlatego warto poznać definicję środka trwałego oraz podział, jaki obowiązuje w ich przypadku. Dosyć częstym błędem popełnianym przez przedsiębiorców jest także nieumiejętność oddzielenia środków trwałych od wyposażenie firmy.

Jaka jest definicja środka trwałego?

Podatkowa definicja środka trwałego jest zamieszczona w art. 22a ust. 1 ustawy o PIT. Zgodnie z treścią ustawy do środków trwałych możemy zaliczyć:

– Budynki, budowle oraz lokale, które nie są odrębną własnością

– Maszyny, urządzenia oraz środki transportu

– Inne przedmioty, które spełniają łącznie 5 warunków.

Chwilę uwagi należy poświęcić kategorii „Inne przedmioty”. Istnieje 5 warunków, jakie muszą spełnić, aby zostały zaklasyfikowane do środków trwałych. W myśl tych warunków „Inne przedmioty”:

– Muszą stanowić własność lub współwłasność przedsiębiorcy

– Zostały nabyte bądź wytworzone we własnym zakresie

– Są kompletne i tym samym zdatne do użytku

– Ich przewidywany okres użytkowania wynosi powyżej 1 roku

– Muszą być wykorzystywane przez podatnika na potrzeby prowadzonej przez niego działalności gospodarczej bądź też oddane do użytkowania na podstawie umowy dzierżawy, najmu lub leasingu

Wszystkie składniki majątku, które spełniają kryteria powyższej definicji środka trwałego, podlegają procesowi amortyzacji w czasie.

Co istotne, w myśl art. 22a ust. 2 ustawy o PIT do środków trwałych podlegających amortyzacji możemy zaliczyć, bez względu na ich okres użytkowania:

– Inwestycje w obcych środkach trwałych

– Budowle oraz budynki wzniesione na cudzym gruncie

– Składniki majątku, które są użytkowane na podstawie leasingu finansowego

Jaki podział środków trwałych możemy wyróżnić?

Środki trwałe możemy podzielić ze względu na ich wartość początkową. W tej kategorii wyróżniamy dwie grupy, a mianowicie:

– Środki trwałe o początkowej wartości nie przekraczającej 3500 zł

– Środki trwałe o początkowej wartości przekraczającej 3500 zł

Przedstawiony podział ma duże znaczenie w kontekście późniejszego rozliczenia środka trwałego w kosztach firmowych.

Środki trwałe, których wartość początkowa nie przekracza 3500 zł nazywane są „niskocennymi”. Można je amortyzować w czasie, poddać amortyzacji jednorazowej lub ująć bezpośrednio w kosztach uzyskania. W drugim przypadku cała wartość początkowa jest ujmowana przez biuro podatkowe w tabeli kosztów w miesiącu przyjęcia do użytkowania. Środki trwałe, których wartość początkowa przekracza 3500 zł, co do zasady podlegają amortyzacji w czasie.

Kiedy środki trwałe a kiedy wyposażenie?

Wielu przedsiębiorcom problem sprawia rozdzielenie definicji środków trwałych oraz elementów wyposażenia. W kwestii wyjaśnienia można przyjąć, że składniki majątku, które nie spełniają definicji środka trwałego, powinny być zaklasyfikowane do składników wyposażenia. Muszą jednak spełnić kilka warunków. Istotny jest fakt, że w ustawie o PIT brak jest definicji składników wyposażenia. Znajduje się ona w Rozporządzeniu Ministra Finansów w sprawie prowadzenia KPiR. Wedle tego dokumentu za składniki wyposażenia można uznać rzeczowe składniki majątku, które nie zostały zaklasyfikowane jako środki trwałe, a których wartość przekracza kwotę 1500 zł.

Reasumując składniki wyposażenia muszą spełniać następujące warunki:

– Ich wartość musi przekraczać 1500 zł

– Przewidywany okres ich użytkowania nie jest dłuższy niż 1 rok

W przypadku jeżeli dany składnik majątku zostanie zaklasyfikowany do składników wyposażenia, a okres jego użytkowania przekroczy 1 rok, to przedsiębiorca powinien dokonać jego przekwalifikowania na składnik środka trwałego. Niesie to za sobą konieczność korekty zaliczek na podatek dochodowy i dopłaty zobowiązania podatkowego powiększonego o należne odsetki.